Το "παρόν" κατεδαφίζεται

Όσοι έχετε εμμονή με το να βγάζετε διαρκώς φωτογραφίες όπως εγώ, λογικά καταλαβαίνετε την κινητήριο δύναμη. Αυτή η αέναη επιθυμία να αποτυπωσεις, όχι τη στιγμή, όχι την εικόνα, άλλα την ευτυχία σε εκείνα τα λεπτά εκείνες τις ώρες...Η αφελής προσπάθεια να δωθεί διάρκεια σε αυτή τη χαρα για παντα. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απο τις ζωές μας όπως σε παιχνίδι. Σαν υπάρχει στοίχημα πόσο πολυ θα κρατήσει αυτή τη φορα. Η φωτογραφία είναι η μονη απόδειξη, ότι κάποτε το έζησες στ'αλήθεια.Όμως είναι και παγίδα. Μια μόνιμη υπενθύμιση πως κάτι δεν πήγε καλα, κάποιος έφυγε, κάτι άλλαξε οριστικά, κάτι που δε συμβαδίζει με τα εκάστοτε θέλω. Και θα μείνει εκει να σου θυμίζει ότι τίποτα ωραίο δεν κρατά για πάντα.

Οι φωτογραφίες είναι το παρελθόν μας σε στιγμιότυπα. Όσο τις κοιτάμε τόσο αντιλαμβανόμαστε ότι όλα γύρω μας αλλάζουν και στην πλειονότητα των περιπτώσεων όχι όπως επιδιώκαμε. Το μόνο μόνιμο στη ζωή του ανθρώπου είναι η αλλαγή...και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιεί κάποιος, τόσο πιο αποτελεσματικά αλλάζει στάση ζωής. Το παρελθόν είναι σαν τον ομφάλιο λόρο...σε τρέφει, σου δίνει ζωή, μαθαινεις...για αρχή...και μόνο ως ένα σημείο. Αν μείνουμε προσκολλημενοι στο παρελθόν,δε ζούμε.

Το να διαγραφεις το παρελθόν σου είναι κάτι πολυ δύσκολο...Δύσκολα αλλά όχι και ανέφικτο. Γιατι πονάει περισσότερο να βασανιζεσαι με τις παρελθοντικές καταστάσεις. Και το πιο δύσκολο από το παρελθόν είναι το παρόν. Το παρόν καθορίζει το μέλλον και μοιάζει τόσο ακατόρθωτη η κάθε προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων γεγονότων. Όταν έχει παρέλθει ο χρόνος απο κάτι δυσάρεστο καλύτερα να το αφήσεις να φύγει.

Και ίσως το πιο αντιφατικό, η μεγαλύτερη τραγική ειρωνεία της φωτογραφίας είναι πως όταν τη βγάζεις και την αντικρίζεις για πρώτη φορά, δεν αντιλαμβάνεσαι το τι απεικονίζει. Μετά από χρόνια οι χαρούμενες στιγμές θα αφήνουν μια πίκρα και οι φωτογραφίες από "δύσκολες" περιόδους θα αφήνουν ένα θαυμασμό: κοίτα με τώρα, τα κατάφερα.

Γιατί όλα αλλάζουν...Γιατί τελικά έχουν δίκιο όταν λένε "το αύριο είναι μια ψευδαίσθηση", ζούμε μόνο το παρόν. Όλα αλλάζουν σήμερα, όλες οι ενέργειες που κάνουμε συμβαίνουν σήμερα. Οι αναμνήσεις καλές ή κακές πάντα έχουν κάτι να διδάξουν και αυτό είναι ότι η ζωή είναι στα χέρια μας και την πάμε όπου θέλουμε, σήμερα.

Ακόμα μια εξεταστική ξεκίνησε....

Πανεπιστήμιο: εκεί που μαθαίνεις ότι πρέπει να αφήσεις το Harper's Bazaar και να πιάσεις το HarperBusiness....

 Καλή επιτυχία σε όσους διαβάζουν!! Σε όσους δε διαβάζουν...καλή διασκέδαση!!!

Καλή Χρονιά!!

To 2012 ήταν μια χρονιά που πραγματικά είχε τα πάντα...δυσάρεστα και ευχάριστα. Όσο μεγαλώνουμε τα πράγματα δυσκολεύουν και δε μοιάζουν πλέον όλα ροζ, όπως στα παιδικά μας χρόνια. Ακόμα και η πολυτραγουδισμένη φοιτητική ζωή μπορεί να γίνει βραχνάς, όταν έχεις όχι και λίγα ζητήματα να απασχολούν το μυαλό σου. Διάβασμα, δουλειά, αισθηματικά, οικογενειακά. Θα γκρινιάξουμε λίγο/πολύ αλλά θα περάσει...όλα περνάνε.

Η τραγική ειρωνία είναι πως όσο μεγαλώνω, αλλάζει και η οπτική μου γωνία και όταν αναλογίζομαι το παρελθόν μου δεν μορώ να αναλογιστώ το μέγεθος της ψυχικής μου ηρεμίας που ταραζόταν από ασήμαντα για τα τωρινά δεδομένα προβλήματα.

Όμως, αυτό είναι και η ζωή...η ζωή όλων μας...γενικευμένη. Πάντα θα βασανιζόμαστε από κάτι, μετά θα έρχεται κάτι μεγαλύτερο και έτσι περνάμε το χρόνο μας. Ωστόσο, στην πλειονότητα των περιπτώσεων τουλάχιστον, τα καταφέρνουμε. Αυτό είναι και το σημαντικό...ασήμαντες μικρές χαρές που μας δίνουν δύναμη. 

Για τη νέα χρονιά, λοιπόν, πρέπει να ευχηθούμε σε όσους έμειναν δίπλα μας καλή δύναμη, σε όσους έφυγαν από δίπλα μας καλό δρόμο, σε όσους μας χαροποίησαν κάθε ευτυχία και σε όσους μας πλήγωσαν καλά μυαλά. 

Εύχομαι το 2013 να είναι για όλους μας καλύτερο. 

Καλή χρονιά και κυρίως υγεία σε όλους!

xxx

Ε όχι και γυμναστική!

Η αλήθεια είναι πως όταν είδα αυτή τη φωτογραφία γέλασα τόσο πολύ, που πραγματικά πίστευα ότι θα μου κάνουν έξωση οι γείτονες... Δε γελούσα μόνο για την τραγική ειρωνεία που υπονοείται στην περίπτωση, αλλά διότι το εν λόγω γεγονός μου έχει συμβεί και μάλιστα σε πολύ πιο εξευτελιστική μορφή.

Θέλω να είμαι ειλικρινής...Δε γυμνάζομαι και δε θέλω να γυμναστώ ποτέ ξανά! Έτυχε, όμως, μια ημέρα να έχει όρεξη η κολλητή μου να πάει για τρέξιμο...και επειδή είναι σαν εμένα, που από μόνη μου δεν κάνω τίποτα, έπρεπε οπωσδήποτε να τυραννήσει και εμένα μαζί. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να τρέχουμε στο μικρό στάδιο που είχαμε βρεί...Το πιο in μέρος της πόλης...εμείς οι δύο, κανα δυο μπατιράκια ακόμα (το γυμναστήριο κοστίζει) και ένας παππούς. Εννοείται πως με το που είδαμε τον παππού να πλησιάζει, κοιτιόμαστε αυτομάτως με τη φίλη μου και λέμε: "Σε 10' θα έχουμε καλέσει και το ασθενοφόρο". Όχι δεν είμαστε κακοπροαίρετες...Απλή στατιστική εφαρμόζουμε. Όταν είσαι 80 χρόνων, όχι να τρέξεις δεν μπορείς, τον δρόμο απέναντι δυσκολεύεσαι να περάσεις. Πού να φανταστούμε ότι πέσαμε στην εξαίρεση;

Είμαστε στον τρίτο γύρο, με την κολλητή μου τα έχουμε δει όλα, έτοιμες να πέσουμε από την εξάντληση, μείναμε να κοιτάμε με έκπληξη  (και ντροπή) τον παππού να τρέχει σαν 20αρης και κυρίως ακούραστα! Περιττό να πώ ότι δεν ήθελα να τρέξω ποτέ ξανά στη ζωή μου, διότι ναι ναι ο παππούς μας έβαλε τα γυαλιά....γερός να είναι μας έδωσε να καταλάβουμε πως είμαστε για κλάματα!

Το χειρότερο, βέβαια, δεν είναι να έχεις κολλητή που να θέλει να διατηρήσει καλή φυσική κατάσταση, αλλά να βγαίνεις με κάποιον που σε θέλει για παρέα όταν γυμνάζεται...Γιατί ρε παιδί;;Γιατί;; Ωραία δεν περνάμε;Πρέπει να έχουμε και βαράκια ανάμεσά μας όταν βγαίνουμε;

Με τον πρώτο την πάτησα άγρια...Με είχε στρώσει για τα καλά με κάμψεις, κοιλιακούς και άλλες τέτοιες αηδίες.  Όχι καμία ανάγκη δεν έχω απο γυμναστική, διότι είμαι λεπτή λόγω μεταβολισμού!Δεν το έκανε για τη γράμμωση (που είχε ο άτιμος), το έκανε ως υπέρμαχος της καλής φυσικής κατάστασης, την οποία ήθελε και για εμένα καθότι με νοιαζότανε. Η κατάληξη η γνωστή: Χωρίσαμε και μου έμεινε μονο η γράμμωση...

Με τον δεύτερο καταστράφηκα οικονομικά. Επέμενε στο γυμναστήριο, ώστε να κάνουμε πιο σωστή δουλειά. Μας έδωσαν, λοιπόν, οι γυμναστές ένα πρόγραμμα με διαφορετικά, φυσικά, μηχανήματα για τον καθένα και με ελαφρυά επίβλεψη από μέρους τους. Οπότε, το πρόγραμμα είχε ως εξής: Τον φίλο μου να λιώνει στα μηχανήματα και εμένα να με κυνηγάει ο εκπαιδευτής να κάνω καμια άσκηση, γιατί όλο τα παρατούσα στα μισά και πήγαινα να τον δω. Κοινώς πεταμένα λεφτά. Η κατάληξη και εδώ: Χωρίσαμε και έμεινα με άδειο πορτοφόλι.

Στον επόμενο, πλέον, είχα πάρει το μάθημά μου....η αλήθεια είναι η καλύτερη λύση! Στην ερώτησή του, λοιπόν, όταν ήθελε να μου προτείνει να πάμε μαζί για τρέξιμο "εάν τρέχω", έδωσα για μία φορά και εγώ στη ζωή μου τη σωστή και απόλυτα ειλικρινή απάντηση: "μόνο στις εκπτώσεις". Επομένως, φτάσαμε στην ίδια κατάληξη με τη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση είχα την ησυχία μου!

Η γυμναστική είναι επικύνδυνο πράγμα...τραβήγματα, κράμπες, διαστρεμματα...δεν είναι αυτά για μένα! Θέλω ήρεμη ζωή!

Δωρεάν μαθήματα ξένων γλωσσών, εικαστικών, μουσικής, χορού και θεατρικής αγωγής

Πεντάμηνο πρόγραμμα εκμάθησης ξένων γλωσσών, εικαστικών, μουσικής, χορού και θεατρικής αγωγής πραγματοποιεί ο Όμιλος για την UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής - Περιφερειακή Ενότητα Πειραιά στα πλαίσια των προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα.

Τα μαθήματα είναι δωρεάν και απευθύνονται κατά προτεραιότητα σε ανέργους , πολύτεκνους, μονογονεϊκές οικογένειες και οικονομικά ασθενέστερους.

 Οι ξένες γλώσσες που θα διδαχτούν είναι: αγγλικά, ισπανικά, ρώσικα, τούρκικα και κινέζικα. Η εκμάθηση θα ξεκινήσει από τα βασικά στοιχεία κάθε γλώσσας και οι συμμετέχοντες θα λάβουν πιστοποιητικό παρακολούθησης των μαθημάτων από τον Όμιλο για την UNESCO Νομού Πειραιά και Νήσων. Επίσης, όσοι εκ των συμμετεχόντων ενδιαφέρονται μπορούν να συμμετέχουν σε εξετάσεις πιστοποίησης γλωσσομάθειας.

Μια πραγματικά πολύ χρήσιμη κίνηση ειδικά σε τέτοιες περιόδους όπου και η οικονομική κρίση δυσχεραίνει τέτοιες "πολυτέλειες", αλλά και οι ξένες γλώσσες σε μια χώρα όπως η Έλλάδα κατατάσσονται στα πλέον περιζήτητα προσόντα.
Ευελπιστώ, βέβαια, κάτι παρόμοιο να γίνει και για την επαρχία.

Για περισσότερες πληροφορίες (χώροι κ ωράρια μαθημάτων) μπορείτε να επικοινωνείτε με τα νέα γραφεία του Ομίλου για την Unesco Νομού Πειραιώς και Νήσων.

Τηλ.: 210 413 2273, 210 496 7757
Φαξ: 210 494 4564
Email: unescop@otenet.gr
URL: www.unescopireas.gr

Πηγή:  http://www.lifo.gr/team/freeathens/33334

Top 5! Τι δεν πρέπει να ξεχνάμε στα πρώτα ραντεβού

Δυστυχώς, στον τομέα των σχέσεων, όλοι έχουμε ένα κακό... Τείνουμε προς τον μαζοχισμό...διότι το αγαπημένο χόμπι όλων είναι να σπάμε τα μούτρα μας. Το λέω συνέχεια στον εαυτό μου και παρόλαυτά δεν με ακούω. 

Αφού το βλέπεις, δε σου κάνει...τι το παιδεύεις?

Είτε μας αρέσει, είτε όχι κάποια πράγματα πρέπει να τα τελειώνεις πριν καν αρχίσουν. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων το "κελεπούρι" έχει μια ταμπελάρα πάνω του...και αυτή η ταμπελάρα συνήθως γράφει "δεσμευμένος". Ναι, η ζωή είναι σκληρή, αλλά μέχρι και αυτή τα έχει με άλλον. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν κάποιος δεν πληρεί τις προδιαγραφές, δεν υφίσταται λόγος να τον κρατάς. Επομένως, εφόσον πρέπει με κάποιο τρόπο να διατηρούνται οι ισορροπίες, θα ήταν καλό να μην αποκλίνουμε από τα πρότυπα τα οποία εξαρχής έχουμε θέσει:

1. Αν είναι ωραίος και είναι μόνος...γιατί είναι μόνος??? Ο πεσιμισμός δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο σε αυτόν τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον σε γλιτώνει από πολλούς μπελάδες. Δύο τινά συμβαίνουν...ή δεν είναι τόσο τέλειος τελικά ή έχουν στραβωθεί όλες οι γκόμενες της υφηλίου και έκανες την τύχη σου.

2. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ή το δεχόμαστε και πορευόμαστε με το απόκτημά μας, ή το ξεφορτωνόμαστε όσο είναι καιρός, κόβοντας ταυτοχρόνως την γκρίνια, διότι και οι κολλητές μας έχουν και ένα όριο ανοχής στη μίρλα...και ναι προσωπικά το έχω ξεπεράσει κατά πολλού.

3. Οι άντρες είναι σαν τους σκύλους. Στην αρχή είναι τα πιο γλυκά κουτάβια και καταλήγουν στα μεγαλύτερα κοπρόσκυλα - εξήγηση περιττή

4.  Όταν βλέπεις ότι το πράγμα δεν πάει όπως θα ήθελες, δεν σου φέρεται όπως περίμενες, αλλά έχεις ξεκινήσει να αισθάνεσαι 'διάφορα' για εκείνον και να έχεις πεταλούδες στο στομάχι...απλά έχε εντομοκτόνο

5. Η ζωή μοιάζει με τραγούδι. Τους στίχους σου τους γράφουν οι άλλοι, αλλά τη μελωδία τη διαλέγεις εσύ. Δεν είναι όλα μαύρα, τίποτα δεν είναι αδύνατο, η γκρίνια δεν αποτελεί ενέργεια. Άλλο πεσιμισμός και άλλο αδράνεια.

xxx

Δαγκώνοντας τη λαμαρίνα...

Στη ζωή μιας φοιτήτριας ένα από τα πιο εκνευριστικά πράγματα που μπορεί να της συμβούν είναι εν μέσω της εξεταστικής και των τόνων μαθημάτων τον μυαλό της να τρέχει και να σκέφτεται τον μελαχρινό που γνώρισε τις προάλλες...Όταν η συγκέντρωση στο πεντακοσίων σελίδων βιβλίων είναι ήδη δύσκολη, με ένα τέτοιο ζήτημα κολλημένο στο κεφάλι γίνεται απλά αδύνατη.

Και δεν πρόκειται καν για την περίπτωση "δαγκώνω τη λαμαρίνα"...την γλυκοκοιτάζει όμως...Στο σημείο αυτό διαδραματίζουν το δικό τους ρόλο οι σκέψεις και οι αμφιβολίες, διότι την τελευταία φορά που ένιωσε τις γνωστές "πεταλούδες στο στομάχι" όχι απλά δάγκωσε τη λαμαρίνα, αλλά τη μάσησε και έκανε και τσιχλόφουσκες.

Μακάρι να υπήρχε κάπου εγχειρίδιο με οδηγίες αντιμετώπισης παρόμοιων καταστάσεων προς αποφυγή θυμάτων και ερωτοχτυπημένων ανθρώπων. Τώρα ξεκινάει το μεγάλο ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι...οι πεταλούδες ελεύθερες πετούν ή προμηθεύεσε εντομοκτόνο??

xxx